Aleksander Kamiński urodził się 28 stycznia 1903r. w Warszawie. W 1905r. przeniósł się z rodzicami do Kijowa. W 1914r. państwo Kamińscy przenieśli się do Rostowa, a dwa lata później do Humania.

Po śmierci ojca w 1911r. warunki materialne rodziny uległy znacznemu pogorszeniu, więc już w wieku 13 lat (czyli w 1916r.) Aleksander rozpoczął pracę jako goniec w banku. Nie zaniedbał jednak edukacji - w 1918r. zaczął uczęszczać do polskiej szkoły średniej w Humaniu. W tym samym roku związał się z harcerstwem - zapisał się do Męskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki. Był tam kolejno: zastępowym, przybocznym, drużynowym i kierownikiem Gniazda Humańskiego składającego się z drużyn harcerskich obu płci.

W marcu 1921r. państwo Kamińscy wrócili do Warszawy. Aleksander kontynuował naukę w Gimnazjum Kazimierza Kulwiecia w Warszawie.

Po wybuchu wojny został ewakuowany ze Śląska i przybył do Warszawy. Tam wszedł w skład Komendy Pogotowia Harcerzy. Po kapitulacji stolicy kierował prowizorycznym domem dziecka dla sierot wojennych. Od października 1939r. działał w konspiracji, był członkiem Głównej Kwatery Szarych Szeregów. Wydawał podziemne czasopismo "Biuletyn Informacyjny" (od 1941r. było to najważniejsze pismo konspiracyjne w okupowanej Polsce). Założył Organizację Małego Sabotażu "Wawer". To właśnie ta organizacja rysowała na murach kotwice Polski Walczącej. Innymi akcjami było m.in.: pisanie antyniemieckich haseł w miejscach publicznych, gazowanie kin, kolportaż ulotek, akcje megafonowe.

W czasie okupacji napisał swoją najsłynniejszą książkę: „Kamienie na szaniec“. Wydał ją pod pseudonimem Juliusz Górecki.

W 1972r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 15 marca 1978r. w Warszawie. Został pochowany na Powązkach obok bohaterów "Kamieni na szaniec".